Οι αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 πραγματοποιήθηκαν σε ένα νέο πολιτικό τοπίο. Από τη μία η πρωτοφανής οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση και από την άλλη ο νέος αυτοδιοικητικός χάρτης συνέθεταν μια διαφορετική κατάσταση για τους δημότες.
Ένα χρόνο μετά οι επιπτώσεις είναι τραγικές. Ο «Καλλικράτης» και η νέα διοικητική διάρθρωση της χώρας, παρά τις θεαματικές προσδοκίες των εμπνευστών του, δεν λειτούργησε παρά ως μία δοκιμή των μνημονιακών πολιτικών. Τα οικονομικά των δήμων καταρρέουν και όλες οι κοινωνικές δομές αποσαρθρώνονται στο όνομα της κρίσης. Τα έργα σταματούν ελλείψει χρηματοδότησης από την κεντρική εξουσία, πολλές υπηρεσίες υπολειτουργούν, τα σχολεία εξαθλιώνονται. Συν τοις άλλοις, η σημερινή διοίκηση του Δήμου Παύλου Μελά αποδεικνύεται ότι δεν είχε σχέδιο για την λειτουργία του καλλικρατικού δήμου, ούτε έχει σχέδιο αντιμετώπισης των συσσωρευμένων προβλημάτων. Φαίνεται ότι είναι παρούσες όλες οι πολιτικές του Μνημονίου, ενώ απουσιάζουν πλήρως τα κεντρικά και τοπικά όργανα της ΤΑ είτε σιωπαίνοντας, είτε εφαρμόζοντας αυτές τις πολιτικές. Δεν αρκεί να αναγνωρίζεις στα λόγια την τραγική κατάσταση, και στην πράξη να μην υπάρχουν πρωτοβουλίες και αντιδράσεις, αλλά οφείλει ο Δήμος να είναι ο πρωτοπόρος για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης.
Η «Αλληλεγγύη για το Κοινό μας Μέλλον» από την ιδρυτική της στιγμή θέλησε με ιδιαίτερα συμβολικό τρόπο να αναδείξει την αλληλεγγύη ως σημαντική παράμετρο για τη εφαρμογή νέων πολιτικών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Οι σημερινές συνθήκες αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο την αναγκαιότητα για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης στα πληττόμενα στρώματα και τη διασφάλιση της συνοχής της τοπικής κοινωνίας. Στις σημερινή συγκυρία ο Δήμος οφείλει να επαναϊεραρχήσει τις προτεραιότητές του, οι υπηρεσίες του, οι δράσεις του, οι αποφάσεις του, αλλά και οι δράσεις των κοινωνικών φορέων της πόλης να χαρακτηρίζονται από την αρχή της κοινωνικής αλληλεγγύης. Π.χ. θα μπορούσαμε να έχουμε μια διαφορετική πολιτική στο θέμα των ανταποδοτικών τελών και τους δημοτικούς φόρους, τους παιδικούς σταθμούς και τον πολιτισμό κ.α. Πέραν της ενίσχυσης των υπαρχόντων κοινωνικών δομών, κρίνεται απαραίτητη η δημιουργία ενός «διχτυού κοινωνικής προστασίας», έτσι ώστε χαμηλοσυνταξιούχοι, άποροι, πολύτεκνοι, μονογονεϊκές οικογένειες, μακροχρόνια άνεργοι, ΑμεΑ να παίρνουν ανάσες κοινωνικής πρόνοιας, όχι με μορφή ελεημοσύνης, αλλά μέσα από δομημένες μορφές αλληλεγγύης (Αγορά Αλληλεγγύης, Κοινωνικά Ανταλλακτήρια, Μαγειρείο Αλληλεγγύης, Φροντιστήριο Αλληλεγγύης, Δίκτυο Εθελοντών κ.α.).
Γιατί η κρίση απαιτεί ανθρώπους με ευαισθησία, Διοίκηση με σχέδιο και αποτελεσματικότητα, Δήμο λειτουργικό προς όφελος του πολίτη και πολίτες αυτενεργούς και αλληλέγγυους.
