ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η Δημοτική Κίνηση Παύλου Μελά «Αλληλεγγύη για το Κοινό μας Μέλλον» σας προσκαλεί την Κυριακή 24/10 στις 11 το πρωί σε εκδήλωση με θέμα «Τα παιδιά ζωγραφίζουν τη γειτονιά τους» στην Πλατεία Ελευθερίας (Άνω Ηλιούπολη). Θα ζωγραφίσουμε την πόλη που ονειρευόμαστε και θα δημιουργήσουμε την ομορφότερη έκθεση ζωγραφικής.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ

Με ιδιαίτερα καλό κλίμα και αισιοδοξία για το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 9/10/2010 συνάντηση των υποψηφίων δημοτικών συμβούλων της «Αλληλεγγύης» και από τους τρεις Δήμους. Η συνάντηση έλαβε χώρα στα γραφεία της Κίνησης (Μπουμπουλίνας με Μακρυγιάννη στην Άνω Ηλιούπολη) με καλό κρασί, σπιτικούς μεζέδες και πολλή «Αλληλεγγύη». Στην τοποθέτησή του ο υποψήφιος δήμαρχος Δημήτρης Θεοδοσιάδης αναφέρθηκε στη κρισιμότητα των αυτοδιοικητικών εκλογών της 7/11 και εξέφρασε την βεβαιότητα ότι το αποτέλεσμα θα είναι νικηφόρο για την εναλλακτική των κατεστημένων σχημάτων παρουσία του σχήματος της «Αλληλεγγύης».

Την Κυριακή το πρωί αντιπροσωπεία της Κίνησης με επικεφαλής τον υποψήφιο δήμαρχο Δημήτρη Θεοδοσιάδη περιόδευσε στην περιοχή της Ευκαρπίας όπου συζήτησε με τους κατοίκους τα σημαντικά προβλήματα της περιοχής.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ – 10/10/2010

Η προσπάθεια της Εκκλησίας να κτίσει τον τελευταίο αδόμητο χώρο της περιοχής της Κάτω Ηλιούπολης στο πάρκο του Άγιου Κωνσταντίνου με ταυτόχρονη κοπή δεκαπέντε περίπου δέντρων γεννά πολλά ερωτηματικά.

Α) Γιατί να οικοδομηθεί ο μοναδικός αδόμητος χώρος της περιοχής τη στιγμή που θα μπορούσε να ενοποιηθεί με το χώρο του διπλανού πάρκου και της εκκλησίας, σε ένα συνολικό σχέδιο αισθητικής παρέμβασης της περιοχής και εξυπηρέτησης αναγκών της εκκλησίας;

Β) Γιατί για τις ανάγκες της εκκλησίας (Ξενώνας) δεν επιλέγεται η αξιοποίηση περιουσίας του Δήμου και ιδιοκτησιών του, προϊόντα κοινωνικού συντελεστή;

Γ) Γιατί η εκκλησία δεν διευρύνει το φιλανθρωπικό της έργο σε συνεργασία με τους επιχειρηματίες της περιοχής έτσι ώστε το συσσίτιο των απόρων πέρα από ενίσχυση στα ελάσσονα τμήματα της κοινωνίας να είναι και μια ενίσχυση των ενοριτών επαγγελματιών της περιοχής;

Στηρίζουμε τις προσπάθειες των κατοίκων για τη μη οικοδόμηση του χώρου μεταξύ πάρκου και εκκλησίας. Καταθέτουμε συγκεκριμένες προτάσεις:

• Για τον Ξενώνα της εκκλησίας όπου θα καλύπτονται ανάγκες φιλοξενίας προτείνουμε τη χρήση κάποιου από τα αδιάθετα διαμερίσματα του Δήμου τα οποία προέρχονται από τον κοινωνικό συντελεστή και παραμένουν αδιάθετα με συνεχή μείωση της αξίας τους.
• Για το συσσίτιο των απόρων προτείνουμε τη συνεργασία της εκκλησίας με τους επαγγελματίες της περιοχής.

Δεν αμφισβητούμε το φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας. Πιστεύουμε ότι η ενίσχυσή του μπορεί να αποτελέσει μια σημαντική παράμετρος ανακούφισης για τους άπορους και τους κοινωνικά αδυνάτους στην σημερινή οικονομική και κοινωνική κρίση. Αρκεί αυτό να γίνεται στα πλαίσια της νομιμότητας, της εύρυθμης λειτουργίας της πόλης και της αισθητικής και κοινωνικής βελτίωσης

ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΓΕΡΣΗ ΟΙΚΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΤΩ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ.

Οι κάτοικοι και καταστηματάρχες της ευρύτερης περιοχής του Αγίου Κωνσταντίνου είμαστε καταρχάς αντίθετοι με το κτίσιμο οποιουδήποτε οικοδομήματος στο στενό διάδρομο – χώρο μεταξύ της εκκλησίας και του διπλανού πάρκου. Θεωρούμε ότι η περιοχή είναι ιδιαίτερα επιβαρυμένη και το λίγο πράσινο παραμένει επιτακτική ανάγκη ανάσας. Ακόμη, ότι ο διάδρομος αυτός μπορεί μόνο να χρησιμοποιηθεί για θέσεις παρκινγκ για την καλύτερη λειτουργία της εκκλησίας που στερείται αύλειου χώρου, για τις διάφορες τελετές της (γάμοι, βαφτίσεις). Εκτιμούμε ότι είναι απόλυτα απαραίτητος χώρος και για τους καταστηματάρχες της περιοχής (χρήση στάθμευσης για τους πελάτες τους).

Δηλώνουμε όχι αντίθετοι με οποιαδήποτε φιλανθρωπική δραστηριότητα της εκκλησίας αλλά διαφωνούμε με τη χρήση του συγκεκριμένου χώρου. Εξάλλου η γειτνίασή του με το πάρκο και την παιδική χαρά αποτρέπει την επιβάρυνση του μικρού αυτού χώρου πρασίνου με επιπλέον κόσμο.

Ως πρώτη μορφή κινητοποίησης μας επιλέγουμε τη συλλογή υπογραφών και τη γνωστοποίηση των προθέσεων μας στην Εκκλησία και το Δήμο. Θέλουμε, τέλος, να πιστεύουμε ότι η μεν Εκκλησία ενδιαφέρεται για την ποιότητα ζωής και την ευμάρεια των ενοριτών της, ο δε Δήμος θα παραμείνει πιστός στις υποσχέσεις του ότι θα σεβαστεί τη βούληση των δημοτών του.

Το ζήτημα αυτό μπήκε προ ημερησίας διατάξεως στο Δημοτικό Συμβούλιο Σταυρούπολης και εξασφαλίσαμε την ομόφωνη απόφαση να μην κτιστεί κανένα κτίριο. Παρ’ όλα αυτά ανακοινώθηκε από την εκκλησία ότι θα εγκαινιασθούν οι εργασίες θεμελίωσης την Κυριακή 17 Οκτώβρη από τον Μητροπολίτη σεβασμιότατο κ. Βαρνάβα Στην επίκληση των κατοίκων στον πρωτοσύγκελο, να παραχωρηθεί χώρος κάπου αλλού (ακόμη και από την δημοτική αρχή) ή να χρησιμοποιηθούν τα υπόγεια της εκκλησίας είχαμε καθολική άρνηση. Είμαστε αποφασισμένοι σαν κάτοικοι της περιοχής να υπερασπισθούμε την απόφασή μας αυτή και να μην δεχθούμε πλέον οποιοδήποτε κτίριο. Θα παλέψουμε ενάντια στην αισθητική, περιβαλλοντική και κοινωνική προσβολή μας, ιδιαίτερα τώρα που διανύουμε μια προεκλογική περίοδο «εκμεταλλεύσιμη» από εκκλησία και δημοτικές αρχές. Καλούμε τους υποψηφίους δημάρχους και δημοτικούς συμβούλους να τοποθετηθούν ανοιχτά για το ζήτημα και να τηρήσουν την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου.

Πληροφορίες κ. Ανανιάδου Ροδάμη 6944775110

Ο ελεύθερος χρόνος στην εποχή της κρίσης

αντιγραφή από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 03/10/2010

Της ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΚΟΡΩΝΑΙΟΥ Καθηγήτρια Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο alexkoron@gmail.com

Η μεγαλύτερη ίσως κατάκτηση των εργαζομένων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες ήταν η μείωση του εργάσιμου χρόνου και το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο που, στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, σηματοδότησαν μια πραγματική πολιτισμική επανάσταση.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας η υλική και συμβολική κυριαρχία της αμειβόμενης εργασίας κλονίστηκε ουσιωδώς στη σκέψη και την καθημερινή ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων. Το τέλος της προτεσταντικής «ηθικής της εργασίας» και η μαζικοποίηση δικαιωμάτων και δυνατοτήτων -που έως τότε αποτελούσαν προνόμιο όσων βρίσκονταν στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας- έκαναν τις μεταπολεμικές κοινωνίες να ονειρεύονται την οριστική απελευθέρωση του ατόμου από τους εργασιακούς καταναγκασμούς και την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Νέοι χωροχρόνοι ατομικής ελευθερίας, ανάπτυξης και αυτοπραγμάτωσης έκαναν την εμφάνισή τους. Η μόρφωση και η καλλιέργεια σε όλα τα στάδια της ζωής, η πολιτιστική συμμετοχή και έκφραση, η διασκέδαση και οι απολαύσεις, οι οικογενειακές και προσωπικές σχέσεις, οι διεκδικήσεις μεταϋλιστικών αιτημάτων, κ.ά., αποτέλεσαν τις νέες ατομικές και συλλογικές προτεραιότητες. Ο ελεύθερος χρόνος, όπως συνοπτικά ονομάστηκαν τα ατομικά και συλλογικά ενδιαφέροντα των μεταβιομηχανικών κοινωνιών, έγινε ο προνομιακός κοινωνικός χρόνος της ατομικότητας και της κοινωνικής ένταξης, ενώ η αμειβόμενη εργασία έγινε το μέσο για τη συμμετοχή στην «κοινωνία της σχόλης». Στο πλαίσιο αυτό η δημόσια συζήτηση (επιστημονική και μη) μετακινήθηκε από τα ζητήματα της σπάνης και της επιβίωσης στο κυρίαρχο ζήτημα της εποχής της αφθονίας: την επιδίωξη της ατομικής ευτυχίας.

Τριάντα χρόνια αργότερα, στη δεκαετία του 1990, το ερώτημα του «τέλους της εργασίας» επαναδιατυπωνόταν (1). Αυτή τη φορά όμως στην προοπτική της διόγκωσης της ανεργίας και της επισφαλούς απασχόλησης. Εκτοτε, οι απορυθμίσεις των οικονομικών αγορών και η συρρίκνωση των κοινωνικών πολιτικών επαναφέρουν τα εργασιακά ζητήματα στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης. Τα προβλήματα αφορούν τώρα την καθολική απαξίωση της αμειβόμενης επαγγελματικής εργασίας, καθώς η ενδημική απειλή της ανεργίας και η απορύθμιση της απασχόλησης διακυβεύουν την κοινωνική αξία της εργασίας. Οι εργαζόμενοι βρίσκονται πλέον αντιμέτωποι με την κοινωνική αχρηστία και τη συνακόλουθη επισφάλεια της κοινωνικής τους ένταξης. Η επιμήκυνση των ωρών εργασίας, το τέλος της συνταξιοδότησης στα 60, οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, η υποκατάσταση της εργασίας από αυτοματοποιημένα συστήματα, κ.λπ., κρατούν χαμηλά την αξία της. Η εργασία εντατικοποιείται παραγωγικά αλλά απαξιώνεται κοινωνικά, με αποτέλεσμα αφενός να ενισχύεται η επιρροή της στην καθημερινότητα των εργαζομένων και, αφετέρου, να μειώνεται η ικανότητά της να εξασφαλίζει την κοινωνική ένταξη. Το παράδοξο αυτό γεγονός επιδρά δυσμενώς στην οργάνωση της καθημερινότητας και του βίου των εργαζομένων, καθώς και στη δυνατότητά τους να εξασφαλίσουν τους πόρους της συμμετοχής τους στη σφαίρα του ελεύθερου χρόνου.

Χάνοντας, όμως, τη δυνατότητα μιας αξιοπρεπούς εργασίας χάνουμε τη σημαντικότερη παρακαταθήκη του τέλους του 20ού αιώνα: Ο χρόνος της ζωής δεν μπορεί να ταυτίζεται με το χρόνο της εργασίας. Μπροστά σε αυτή την τεράστια απώλεια, ο λόγος της αριστεράς (ή καλύτερα η σιωπή της), σε διεθνές επίπεδο, αφήνει τους εργαζόμενους καθηλωμένους στην πλήρη αδυναμία να είναι απαιτητικοί ως προς τη φύση, το περιεχόμενο, τους σκοπούς και, σε τελική ανάλυση, το ίδιο το νόημα της εργασίας.

(1) Rifkin, J. (1996). «Το τέλος της εργασίας και το μέλλον της». Αθήνα, εκδ. Λιβάνη.

«Κόκκινο» από σήμερα σε προσλήψεις στην τοπική αυτοδίοικηση

Απαγορεύονται από σήμερα, Πέμπτη 7 Οκτώβρη, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, οι διορισμοί και οι προσλήψεις κάθε κατηγορίας προσωπικού των ΟΤΑ α΄και β΄ βαθμού και των φορέων που εποπτεύονται από αυτούς, σύμφωνα με την εγκύκλιο που εξέδωσε το υπουργείο Εσωτερικών.

Σύμφωνα με το σχετικό νόμο, ο οποίος απαγορεύει 30 ημέρες πριν τη διενέργεια των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών και την εγκατάσταση των αιρετών οργάνων να γίνει οποιαδήποτε πρόσληψη, ο ΑΣΕΠ επισημαίνει πως αναστέλλονται όλες οι διαδικασίες επιλογής προσωπικού σε όλους τους φορείς.

Οι προθεσμίες υποβολής αιτήσεων συμμετοχής ή ενστάσεων που είχαν ανακοινωθεί διακόπτονται και συνεχίζονται αμέσως μετά τη λήξη της αναστολής και μέχρι τη συμπλήρωση του κατά περίπτωση εναπομείναντος χρονικού διαστήματος για την ολοκλήρωση τους.

Οι δήμαρχοι το ξέρουν;

Υπάρχουν και τέτοιοι δήμαρχοι...αλλού!!

Του Γιώργου Βότση, στην Ελευθεροτυπία της 27/9/2010

Σαν εξωγήινο αντιμετώπιζαν τον καλεσμένο στην εκπομή τους (15-9-10 MEGA) ο Δ. Καμπουράκης και ο Γ. Οικονομέας. Σαν να 'θελαν να τον αγγίξουν με το δάχτυλο για να διαπιστώσουν ότι είναι αληθινός. Και δεν είχαν άδικο, με τόσα πρωτάκουστα που έλεγε για το χωριό του στην Ανδαλουσία -μια αδιανόητη στην εποχή μας όαση ελευθεριακής κοινωνίας, μέσα στην παγκοσμιοποιημένη ζούγκλα του πιο βάρβαρου καπιταλισμού. Μια αυτόνομη κομμούνα.

Με αδιόρατο χαμόγελο και καθαρά μάτια ο γκριζομάλλης και γενειοφόρος Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, καθηγητής της Ιστορίας, εκλέγεται συνεχώς τα τελευταία 30 χρόνια και με ποσοστό περί το 75% δήμαρχος στο μεγαλοχώρι (με 2.700 κατοίκους) Μαριναλέντα, όπου: η καλλιεργούμενη γη, τα εργοστάσια και τα σπίτια ανήκουν στον δήμο. Κάθε φαμίλια πληρώνει συμβολικό ενοίκιο 15 ευρώ το μήνα. Ολοι ανεξαιρέτως οι εργαζόμενοι, για 6,5 ώρες την ημέρα, παίρνουν 47 ευρώ μεροκάματο (περί τα 1.200 ευρώ το μήνα) είτε στα χωράφια είτε στα εργοστάσια είτε στις υπηρεσίες, και το ίδιο ο διευθυντής και ο δήμαρχος με τον ανειδίκευτο εργάτη. Σχολεία, γήπεδα και ιατρεία είναι του δήμου. Υπάρχει εκκλησία για τους ελάχιστους πιστούς, αλλά όχι και ιερείς («Δόξα τω Θεώ, δεν έχουμε ούτε έναν παπά...», είπε γελώντας ο δήμαρχος). Δεν υπάρχουν αστυνομία, δικαστήρια και κρατητήρια -με μηδενική βεβαίως εγκληματικότητα. Ενας μόνο αιρετός λαϊκός δικαστής αντιμετωπίζει παραβατικές συμπεριφορές χωρίς ποινές και τις προσωπικές διαφορές με νουθεσίες. Μοναδικό κέντρο αποφάσεων για όλα οι γενικές συνελεύσεις, τακτικές και έκτακτες.

Εξανέστη ο Καμπουράκης: «Δηλαδή, κύριε δήμαρχε, δεν μπορώ να έχω δικά μου δυο- τρία σπίτια να τ' αγοράζω και να τα πουλάω; Τι σόι ελευθερία είναι αυτή;».

«Οχι, δεν μπορείτε. Η κατοικία είναι δικαίωμα. Οχι εμπόρευμα ή επιχείρηση. Και δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς οικονομική δημοκρατία, δηλαδή ισότητα».

Πιο πονηρός ο Οικονομέας: «Μας κουφάνατε με όλα αυτά τα απίστευτα θαύματα. Δεν μπορεί, κάτι κρύβετε! Οπως έκρυβε πολλά και η Σοβιετική Ενωση, που την έχετε, προφανώς, πρότυπο».

«Το καθεστώς στη Σοβ. Ενωση ήταν κρατικός καπιταλισμός» το ξέκοψε, με μια μονοκοντυλιά, ο καταφανώς αντιεξουσιαστής δήμαρχος.

Με τόση ασχετοσύνη και κόντρα τον αδυσώπητο τηλεοπτικό χρόνο, άντε να εξηγήσει ο παράξενος δήμαρχος ποια πρότυπα έχει η κολεκτίβα της Μαριναλέντα και πως δεν ήρθε ξαφνικά ουρανοκατέβατη.

Είχε, πάντως, την άνεση να μιλήσει στο τριήμερο φεστιβάλ των αντιεξουσιαστών της Θεσσαλονίκης για την Αμεση Δημοκρατία και σε ολονύκτιες συζητήσεις στην Αθήνα, με τους ανήσυχους νέους της Πετρούπολης και τα διψασμένα παιδιά των Εξαρχείων:

* Για τους σκληρούς αγώνες 12 χρόνων (γενικές απεργίες, πορείες, συγκρούσεις με την κρατική καταστολή και τους μπράβους των γαιοκτημόνων, καταλήψεις, απεργίες πείνας κ.ά.) που έφεραν τη νίκη: αναγκάστηκαν το κράτος και ο τοπικός γαιοκτήμονας να παραχωρήσουν στον δήμο τη νομή της αγροτικής γης -κι έτσι μπήκαν οι βάσεις της κολεκτίβας. «Δεν θέλουν να δώσουν την ιδιοκτησία, αλλά κι εμείς δεν τη θέλουμε. Η γη δεν ανήκει σε κανένα. Την κληρονομούμε από τους προγόνους μας, την καλλιεργούμε και οφείλουμε να την παραδώσουμε στα παιδιά μας βελτιωμένη» («Αυγή» 19-9-10).

* Για την άσβεστη στο συλλογικό υποσυνείδητο ιστορική μνήμη: παράδοση ενάμιση αιώνα σχεδόν έχουν οι κομμούνες και οι κολεκτίβες στην Ισπανία, με τους αναρχικούς να πρωτοστατούν. Αποτέλεσαν την πεμπτουσία της Ισπανικής Επανάστασης (1936-38), καθώς οργανώθηκαν και εκατοντάδες από τους αγρότες και τους εργάτες στην Καταλονία, την Ανδαλουσία, την Αραγόνα, τη Λεβάντε και την Καστίλη. Καταπολεμήθηκε άγρια από το μεγάλο κεφάλαιο, την καθολική Εκκλησία και από όλα τα πολιτικά κόμματα- και πιο λυσσαλέα από τους φαλαγγίτες του Φράνκο και τους σταλινικούς κομμουνιστές.

* Για την έμπρακτη απόδειξη ότι (όχι στο απώτερο μέλλον, αλλά εδώ και τώρα) «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Στην Ανδαλουσία, που μαστίζεται από την ανεργία και την ανέχεια (το 2% των γαιοκτημόνων κατέχει το 50% της καλλιεργήσιμης γης, τρία εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας), στην πραγματική όαση της Μαριναλέντα «δεν υπάρχει ανισότητα, δεν έχουμε ανεργία, δεν μας εκμεταλλεύονται οι γαιοκτήμονες, ο πλούτος που παράγουμε επιστρέφει στον εργάτη...».

Δεν είναι αφελής ο δήμαρχος Γκορντίγιο για να ονειρεύεται ότι Μαριναλέντα μπορούν να ξεφυτρώσουν ξαφνικά παντού στον κόσμο. Τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας για μια ελευθεριακή κοινωνική οργάνωση υπερασπίστηκε με ιδιαίτερο πάθος στον τόπο όπου γεννήθηκε η αθηναϊκή δημοκρατία: αυτοδιεύθυνση, αποκέντρωση, αλληλοβοήθεια, οικονομική ισότητα, αλληλεγγύη -συνθήκες, δηλαδή, που διασφαλίζουν το δικαίωμα όλων των ανθρώπων να αποφασίζουν για τη μοίρα τους και να ζουν ανθρώπινα, με αξιοπρέπεια και ελευθερία.

Είναι πλεονασμός -λέει- να μιλάμε για άμεση δημοκρατία. Η δημοκρατία δεν μπορεί να είναι παρά μόνον άμεση. Η λεγόμενη αντιπροσωπευτική δημοκρατία του αστικού κοινοβουλίου δεν είναι ούτε δημοκρατία ούτε αντιπροσωπευτική, αφού ο ρόλος εντολέως και εντολοδόχου αντιστρέφεται: οι υποτιθέμενοι εντολείς (ο λαός) αποξενώνονται από τα κέντρα αποφάσεων και οι θεωρητικά εντολοδόχοι (οι επαγγελματίες πολιτικοί) αυτονομούνται και αποφασίζουν για πάρτη τους. «Η δημοκρατία που μας πουλάνε από την τηλεόραση -λέει ο Γκορντίγιο- είναι η δικτατορία του μεγάλου κεφαλαίου, των ληστών του ΔΝΤ και των τραπεζών...».

Μας βρήκε και μας τα 'πε στις παραμονές εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση, που κατ' εξοχήν προσφέρεται ως πεδίον εφαρμογής αρχών της άμεσης δημοκρατίας.

Αλλά για μας πέρα βρέχει... Τα αναξιόπιστα πολιτικά κόμματα, υπεύθυνα απολύτως για την πολύπλευρη κρίση και το χάλι μας, εννοούν, με απύθμενο θράσος, να μας υποδείξουν τώρα και ποιους θα ψηφίσουμε!

Και τους εννέα (!) υποψήφιους περιφερειάρχες της Αττικής είχε καλέσει την περασμένη Δευτέρα στην εκπομπή του (ALTER) ο Ν. Χατζηνικολάου. Με τους μισούς απ' αυτούς της Αριστεράς, όλων των αποχρώσεων, μόνον ο Κ. Διάκος των Οικολόγων Πράσινων μίλησε για τους αναγκαίους, ιδιαίτερα στην τοπική αυτοδιοίκηση, θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, που θα ενεργοποιήσουν τους πολίτες στα κέντρα αποφάσεων. Φαίνεται ότι εντυπωσίασε ώς και τον Χατζηνικολάου, που την επομένη ακούστηκε στο ραδιόφωνό του να λέει: «Να μου το θυμηθείτε, από τις κάλπες ο Διάκος θα βγει... Μητροπολίτης».

Δύο φορές, ώς τώρα, στόχος απόπειρας δολοφονίας, ο αντιεξουσιαστής δήμαρχος Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, στις λίγες μέρες που φιλοξενήθηκε εδώ, πρόβαλε την κολεκτίβα της Μαριναλέντα ως χειροπιαστή επιβεβαίωση της διαχρονικά αναλλοίωτης αλήθειας: Δεν υπάρχει ελπίδα για έναν ανθρώπινο κόσμο, όσο η κοινωνία παραμένει παθητική, αδρανής και υποταγμένη, όσο δεν αυτενεργεί, δεν αυτονομείται, δεν χειραφετείται, δεν παίρνει στα χέρια της την απελευθέρωσή της, χωρίς μεσσίες και διαμεσολαβητές.

Δέσμιοι της αλαζονικής μιζέριας τους οι αρχομανείς ηγέτες της δικής μας Αριστεράς καμώνονται πως ούτε τον άκουσαν ούτε τον είδαν.